عشق یعنی ...

هرکسی به قدر بضاعتش استنباطی از عشق داره، اما عشق بالاتر از اونه که در مفهوم بگنجه، وسیعتر از اونه که غایتش به وصال ختم بشه. عشق در قیاس نمی‌گنجه، در بند مفهوم کلام اسیر نمی‌شه. عشق مثل نسیم، رهاست. مثل بهار، نرم و دلنشینه. مثل لبخند شیرین و نویدبخشه. عشق دشواریها رو سهل می‌کنه، دلای سنگ رو نرم می‌کنه، یخ ناگفتنی‌های بکر دل رو، ذوب می‌کنه.

عشق بال و پر می‌ده و مثل جرأت و شهامت گشودن بال و پریدن از ارتفاع در پرواز نخست یک پرنده، ارزشمنده. عشق یعنی شهامت تغییر رو با تمام دشواری‌هاش به جون خریدن، یعنی تلاش برای تغییر در جهت کمال، یعنی پذیرش دیگری همانگونه که هست.

عشق یعنی رسیدن به مقامی که رفاه معشوق به نیاز تو مقدم باشه. در عشق واقعی علاقه وابسته به نیاز تو نیست. وقتی که علاقه در پی نیاز باشه هنوز خودخواهی جایی برای حضور عشق باقی نگذاشته. عشق مشروط نیست، همه چیز علت می‌خواد جز عشق. و کسی که برای تجربة عشق نیازمند دلیله، سرگرم چیزی جز عشقه.

بالاترین مرتبه عشق، تعالی دو جانبه و دوطرفه است. اونجا که یکسو پله‌ای می‌شه برای صعود طرف دیگه، بالا رفتن و اوج گرفتن فردی، با پایین موندن و زیر پا گذاشتن فرد دیگه حاصل بشه، عشق هرگز به شکوفایی استحقاقش نرسیده.

عشق یعنی صعود باهم. فتح اوج در سایه همراهی و همدلی باهم، یعنی همراه و همسفر بودن در سختی و آسونی، همپای غم و شادی هم شدن تو پستی و بلندی‌های زندگی.

عشق یعنی وفا، صداقت، صمیمیت، احترام، اعتقاد، اعتماد و ایثار. یعنی رستن از دلیل من، رسیدن به خاطر تو، برای تو.

عشق همچون جادوی بی‌نظیری است که خاطره‌اش حتی بعد از گذشت سالهای سال هم هر وقت پا به ذهنت بذاره، قلبتو می‌لرزونه.

هنوز بند بند احساساتت به احترامش قیام می‌کنه. چون اثرش اونقدر عمیقه که تو آلبوم قلبت، مثل یه یادگاری ارزشمند واسه همیشه ثبت شده باقی می‌مونه...

مجله موفقیت